Ντριννννν,.. Ντριννννν…..

Αν και μοντέρνο το σχολείο, το κουδούνι παραμένει από τη δεκαετία του ’60. Δυνατό, με διαπεραστικό ήχο. Μήπως ήρθε ώρα για αλλαγή;

Γ3, στο τμήμα αυτό, στο τελευταίο θρανίο, πετάγεται στο άκουσμα του κουδουνιού ο μικρός Λευτεράκης. Τακτοποιεί γρήγορα τα πράγματά του και φεύγει γοργά προς το σπίτι του. Έξω από την τσάντα κρατά ένα μαύρο βιβλίο, όχι σχολικό. Το κρατά γερά, σα να κρύβει έναν θησαυρό.

Κανείς συμμαθητής δεν τον χαιρετά. Ούτε τον προτιμούν στην παρέα τους. Αν και είναι ιδιαίτερα έξυπνος, με χιούμορ, κρίνεται αρνητικά για την εμφάνισή του. Αν και ζούμε σε μοντέρνους καιρούς……..

Από μικρός εξαιτίας ενός αυτοάνοσου νοσήματος ένιωθε την απόρριψη. Δεν θα μπορούσε να γίνει μέλος μιας παρέας, μα δεν έφταιγε αυτός, δεν θα μπορούσε στο μέλλον να ερωτευτεί, μα δεν έφταιγε αυτός. Δεν θα γινόταν αποδεκτός, μα δεν έφταιγε αυτός…

Στο σπίτι οι γονείς του τον μαλώνουν. Τον θεωρούν υπεύθυνο που είναι μόνος, δεν θέλουν να παραδεχτούν την κοινωνική απόρριψη…, ίσως νιώθουν υπεύθυνοι. Του φωνάζουν, κάποιες φορές τον χτυπούν.

Ούτε στη δεκαετία του ’60 φέρονταν έτσι οι άνθρωποι. Μήπως ήρθε ώρα για αλλαγή; 

Κλείνεται στο καταφύγιό του. Έτσι έχει ονομάσει το δωμάτιο του. Μόνος, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα, νιώθει πιο ήρεμος. Καθόλου φοβισμένος.

Ανοίγει το μαύρο βιβλίο του. Δεν είναι μυθιστόρημα. Εκεί καταγράφει τα όνειρά του, τις σκέψεις του, τα πράγματα που θα μπορούσε να κάνει αν ήταν «φυσιολογικός» άνθρωπος. Να παίξει με τον Νίκο, να βγει με τον Γιώργο, να χορέψει με την Ελένη που τόσο πολύ του αρέσει από το Γ2.

Οι σελίδες του βιβλίου είναι τσαλακωμένες από τα δάκρυα των ματιών του όταν γράφει. Πνίγεται από την αδικία που γυρνάει στο μυαλό του «γιατί μου φέρονται τόσο άσχημα, ενώ δεν φταίω;». Τα «γιατί» πληθαίνουν, τον τρελαίνουν, δεν υπάρχει λογική απάντηση. Νιώθει και είναι πολύ μόνος. Περνάνε σκέψεις από το μυαλό του που άλλοι τις θεωρούν τρελές. Γι’ αυτόν, όμως, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που τον απασχολεί. Να απαλλαγεί από το μαρτύριο του. Δεν αντέχει άλλο μόνος.

Αύριο, όταν πας στο σχολείο, στην παιδική χαρά, στη δουλειά σου και δεις κάποιον με μία ιδιαιτερότητα, πλησίασέ τον. Μίλησέ του. Πάρε τον στην παρέα σου. Ας είναι τα Χριστούγεννα, η εποχή της αλλαγής, του προβληματισμού, της ενσυναίσθησης, της αλληλεγγύης!!! Ας μην ευχηθούμε άλλη μια χρονιά, ας προσπαθήσουμε να πραγματοποιήσουμε ευχές αλλάζοντας τη στάση μας απέναντι στον συνάνθρωπό μας! Ήρθε η ώρα για αλλαγή!!!