Covid-19, μία νέα ξένη λέξη μπήκε τους τελευταίους 12 μήνες στην καθημερινότητά μας. Πλην των βιολόγων και των γιατρών, ελάχιστοι ήταν αυτοί που γνώριζαν την ερμηνεία της.
Ο νέος ιός έχει επηρεάσει σε παγκόσμιο επίπεδο όλες τις οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες.
Σχολείο,
φυσικά δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από τις εξελίξεις. Η φυσική παρουσία απαγορεύτηκε. Μαθητές και καθηγητές πλέον καλούνται με τα μέσα που προσφέρει η τεχνολογία και συγκεκριμένα η πληροφορική, να συνεχίσουν τη μαθητική διαδικασία.
Δεν θα αναλύσω αν επιτυγχάνεται ή όχι, θα μείνω, όμως, στις επιπτώσεις κυρίως στον ψυχισμό των παιδιών.
Αποξένωση,
μόνος πλέον ο μαθητής, περιβάλλεται από τέσσερις τοίχους. Mπροστά του έχει μόνο ένα άψυχο ηλεκτρονικό μηχάνημα που μεταφέρει ήχο και εικόνα και όχι τους συμμαθητές του γύρω του, τον καθηγητή μπροστά του.
Αρχαία ελληνικά,
δεν είναι πλέον το κύριο μέλημά του να μάθει τη μετάφραση ή να κλίνει το ρήμα.
Μαθηματικά,
οι εξισώσεις, οι ανισώσεις, όλα τα δύσκολα προβλήματα έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, καθώς η έλλειψη κοινωνικοποίησης είναι έντονη αυτές τις ηλικίες.
Ελεύθερος χρόνος,
είναι τελικά λιγότερος, καθώς τα πάντα έχουν μεταφερθεί σε ένα μικρό δωμάτιο, σε μία μικρή του γωνία, σε ένα γραφείο όπου επάνω του βρίσκεται μία οθόνη και τίποτα άλλο. Όλα φαίνονται μουντά και άψυχα, δεν υπάρχει η ζωντάνια των συμμαθητών ούτε οι παρατηρήσεις των καθηγητών. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, οι μαθητές τις έχουν πλέον επιθυμήσει.
Καθηγητές,
σε ίδια μοίρα ίσως και χειρότερη. Πέρα της δυσκολίας να μεταφέρουν τη γνώση με νέα μέσα, τα οποία δεν έχουν συνηθίσει, καλούνται πολλές φορές να γίνουν ψυχολόγοι με τη διαφορά ότι απέναντί τους έχουν μία ολόκληρη τάξη που απαρτίζεται από 20 με 27 μαθητές. Ο κάθε μαθητής έχει τις ιδιαιτερότητές του. O καθηγητής έρχεται αντιμέτωπος σε μεγαλύτερο βαθμό από πριν με τον ψυχισμό τους και όσο δύσκολο κι αν ακούγεται πρέπει αφενός να επιτελέσει το έργο του, αφετέρου να είναι δίπλα στα παιδιά στηρίζοντάς τα στις δύσκολες στιγμές. Πολλές φορές οι εκπαιδευτικοί γίνονται μάρτυρες δυσάρεστων οικογενειακών καταστάσεων. Έχουν, μάλιστα, καταγραφεί φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας και μέσα σε όλες τις αντιξοότητες πρέπει απαραίτητα να σταθούν στους μαθητές.
Ο εγκλεισμός σύντομα θα τελειώσει. Ευχόμαστε, όμως, ακόμα πιο σύντομα να «κλείσουν» τα τραύματα που έχει προκαλέσει.